Φοβάμαι όταν κλείνω τα μάτια
Σκοτεινά όντα με περιμένουν εκεί
Με χαρά να με κάνουν κομμάτια
Και η ανάσα μου βγαίνει καυτή
Στηλώνω τα μάτια στο ταβάνι
Εικόνες φτιάχνω με ιστορίες παιδικές
Μα το μυαλό μου κύκλους κάνει
Σε διαδρομές που θα πρεπε να μείνουν μυστικές
Μα δε θα αντέξω!
Ο ύπνος αργά αργά με κυκλώνει
Πόσο να αντέξω!
Το κορμί μου από τον φόβο παγώνει
Θα έρθουν να με βρουν
Μόλις η αντίσταση σβήσει
Ειρωνικά θα μου πουν
Πως έχουν πάλι νικήσει
Εκπέμπω SOS …δεν είμαι σοφός
Μα δεν αντέχω να τα βλέπω και να μένω σιωπηλός
Εκπέμπω SOS …δεν είμαι τυφλός
Mπροστά στα μάτια μου συνέχεια αυτός ο γόρδιος δεσμός
Εκπέμπω SOS …ίσως είμαι τρελός
Μες στον καθρέφτη όταν κοιτάζω δεν αντέχω σβήνω το φως
Εκπέμπω SOS …τώρα μιλάει ο ρυθμός
Eίναι μονάχα αυτό που ξέρω
Αφού δε γίνεται αλλιώς
Εκπέμπω SOS …δεν το παίζω Θεός
Μες στο σκοτάδι όταν βρεθώ με πιάνει πάντα πανικός
Εκπέμπω SOS… ξέρω είμαι μικρός
τα όνειρά μου μέρα νύχτα μου τα σφίγγει ο κλοιός
Εκπέμπω SOS …περνάει ο καιρός
θέλω επιτέλους να ακουστεί και της καρδιάς μου ο παλμός
Τρέχουμε να προλάβουμε
Λίγο πιο γρήγορα μήπως φτάσουμε
Πότε θα καταλάβουμε
Τους εαυτούς μας αν προσπεράσουμε
Πως θα τους χάσουμε
Τρέμουμε μην κολλήσουμε
Πίσω απ’τους άλλους μήπως ξεμείνουμε
Πότε θα ηρεμήσουμε
Το πρόβλημά μας έτσι δεν λύνουμε
Το καταπίνουμε
Σα δαιμονισμένοι, μονίμως γκαζομένοι
Περνάμε απ’το πριν στο μετά
Ξέρουμε την ώρα μα χάνουμε το τώρα
Και ζούμε τη ζωή βιαστικά
Πιο σιγά…σιγά- σιγά…πιο σιγά…
Δε βλέπετε πως τρέχουμε απ’την μια μόνο πλευρά;
Γυρίζουμε σα σβούρες τελικά
Τρέχουμε να ξεφύγουμε
Στο δρόμο φαίνεται πως θα μείνουμε
Τρέχουμε να ξεφύγουμε
Το πρόβλημά μας έτσι δεν λύνουμε
Το καταπίνουμε
Παίρνετε τις αποφάσεις σε κρυφές συναλλαγές
Διαρκώς μας πουλάτε όλο νέες συσκευές
Όλο νέες φυλακές
Παίζουμε τους ρόλους μας στη γνωστή βουβή ταινία
Δυστυχώς παγιδευμένοι στην καινούρια μας μανία
Στην καινούρια μας λατρεία
Είμαστε όλοι εδώ και το ξέρετε
Στων γραφών το χρησμό μη μας φέρετε
Είμαστε όλοι μαζί το γνωρίζετε
Μία είνα η γη δε χωρίζεται
Μας τρελαίνετε, μη μας τρελαίνετε
Παίρνετε διαρκώς.. παίζουμε δυστυχώς
Μη συνεχίζετε
Επιμένετε, ενώ γνωρίζετε
Μας τρελαίνετε, μη μας τρελαίνετε
Είμαι κι εγώ μία από τους χιλιάδες ανθρώπους, που από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε αυτό το κίνημα-ξύπνημα, βρέθηκα στην πλατεία της δικής μου πόλης, στον Λευκό Πύργο, νιώθοντας οργή για όλα αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς, αλλά παράλληλα απίστευτη χαρά που επιτέλους τόσοι πολλοί άνθρωποι, θελήσαμε αυθόρμητα να κάνουμε κάτι γι’αυτό, να πάρουμε τη ζωή μας και τις αποφάσεις γι’αυτήν στα χέρια μας.
Πριν απο λίγες μέρες, κατέβηκα στην Αθήνα και φυσικά πήγα στο Σύνταγμα, όπου τα συναισθήματα γιγαντώθηκαν, μιας και ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος, κι ένιωσα ότι εδώ πραγματικά αυτές τις μέρες χτυπάει η καρδιά όλης της Ελλάδας.
Σήμερα, για άλλη μια φορά, ήμουν εκεί. Επιστρέφοντας, διάβασα το κείμενο του φίλου pterarhos «Δεν θα περάσει», και σκεφτόμουν πόσο δίκαιο έχει για τον μονόδρομο που μας προσφέρουν σαν λύση-καταδίκη. Πραγματικά, μόνο μονόδρομος δεν είναι, αφού πολύ απλά θα μπορούσε να λυθεί το όλο πρόβλημα, αν ήθελαν στ’αλήθεια να το λύσουν. Θυμήθηκα λοιπόν, ένα βιντεάκι που είδα, και που πιθανότατα πολλοί από εσάς έχετε ήδη δει και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.
Ήταν ένα παιδί που μετρούσε τ’αστέρια
Κι είχε ονειρευτεί πως μια μέρα
Βασιλιάς θα ντυθεί και με τα δυο του τα χέρια
Θα κινεί όλη τη γη σα μια γυάλινη σφαίρα
Ήταν ένα παιδί που μιλούσε στο κύμα
Κι είχε σ’όλους μας πει πως μια μέρα
Νικητής θα ντυθεί και πως πάνω απ’το βήμα
Θ’απογειωθεί, θα χαθεί στον αέρα
Στο Λούνα Παρκ του χρόνου γυρίζει ο τροχός
Πολύχρωμα μπαλόνια γεμάτος ο ουρανός
Το τρενάκι του χρόνου ταξιδεύει διαρκώς
Γεμάτα τα βαγόνια έτσι κι αλλιώς
Τα πρόσωπά τους μοιάζουν να είναι γελαστά
Μα γρήγορα χλωμιάζουν αρχίζει η βουτιά
Είναι ένα παιδί που τώρα πια γνωρίζει
Πως το τέλος και η αρχή είναι ένα
Προσπαθεί να κρατηθεί, δε θα πάψει να ελπίζει
Πως θα πάρει τη στροφή πριν να σπάσουν τα φρένα
Για τον Αργύρη που πέταξε νωρίς..
Γεια χαρά φίλε!
Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω
Μου κλέβει ο καιρός ό,τι αγαπήσω
Φωτιά που καίει στάχτες αφήνει
Ο χρόνος που ρέει όλα τα σβήνει
Πηδάω με φόρα στο κενό
Γιατί απαντήσεις δε θα βρω
Κάποτε μου έδινες να πιω
Κι ήταν γλυκό και με μεθούσε
Τώρα αν πάω να καταπιώ
Τίποτα τόσο πολύ δε θα πονούσε
Σβήσε τα φώτα κλείσε την πόρτα
Πάνε μια βόλτα κι αν θέλεις ρώτα
Πού πάει το φως το κερί όταν λιώνει;
Φίλε ο καιρός σαν μαχαίρι πληγώνει
Τα παιδια σηκωθηκαν απο τον καναπε. Δεν ειναι πια διπλα μας. Δεν μας εμπιστευονται. Δεν απαντησαμε στις ερωτησεις τους. Δεν λυσαμε τις αποριες τους. Δεν μπορεσαμε. Τα μισολογα και η προσπαθεια αποκρυψης της αληθειας, δεν καταφεραν να τη θαψουν. Τη βιωνουν αλλωστε καθημερινα στο σχολειο, στο πανεπιστημιο, στην εργασιακη αρενα, στη Ζωη. Και βγηκαν στο δρομο. Να φωναξουν για ολα οσα τους τριβελισαμε το μυαλο οτι πρεπει να κατακτησουν και που βλεπουν να καταρρεουν ενα προς ενα. Με πρωτο απο ολα την αρετη της ομαδικοτητας και της ευγενους αμιλλας, μεσα απο ενα ισοπεδωτικο συστημα που δεν αφηνει περιθωρια για ελευθερη διακινηση ιδεων και προσωπικες αποψεις, οδηγωντας τους τελικα στη βαθμοθηρια των Πανελλαδικων εξετασεων, που αφου γκρεμισει τον μυθο της δωρεαν παιδειας και τους απομυζησει οικονομικα και ψυχολογικα με την παραπαιδεια, και αφου γεμισουν τους τοιχους των σπιτιων τους με καδραρισμενα πτυχια Πανεπιστημιων, ξενων γλωσσων, Μεταπτυχιακων Σπουδων, και και και, τους εξαπατα με φθηνη ανασφαλιστη εργασια, εικονικη μειωση της ανεργιας και ομηρια απο τα πολιτικα κομματα.
Σταθηκαμε δυστυχως ανικανοι να απαντησουμε και σε αλλα μεγαλα ερωτηματα. Τι να τους πουμε για την οικολογικη καταστροφη που συντελειται σ’ολοκληρο τον πλανητη και που αρνουμαστε να επιλυσουμε λογω οικονομικων συμφεροντων;
Για τις φυλετικες διακρισεις και την πεινα στον Τριτο κοσμο οταν ο δυτικος «πολιτισμος» πληττεται απο παχυσαρκια;
Για τις συγχρονες μορφες Αουσβιτς στο Guantanamo και στο Abu Dhabi;
Για τις επετειακες εκδηλωσεις προς τιμη των ηρωων Ελληνων του 21 και του 40 που αντισταθηκαν στους εισβολεις και τις κατοχικες δυναμεις, οταν ακομα και εμεις, μαζι με τους ισχυρους αυτου του Τρελου Κοσμου συμμετεχουμε σε στρατιωτικες επιχειρησεις με παραπλευρες απωλειες εναντιον ανισχυρων λαων;
Πως να συμβουλεψουμε τα παιδια εναντια στη βια; Ετσι κι αλλιως δεν ζητουν πια συμβουλες, ουτε απαντησεις. Να αντιδρασουμε απαιτουν. Μηπως ομως πρεπει πρωτα να σηκωθουμε απο τον καναπε;
Να ελπισουμε ξανα;
Να ονειρευτουμε μαζι τους;
Να παλεψουμε διπλα τους;
Καποιοι το εχουν ηδη κανει, αλλα δεν ειναι αρκετοι…
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!!!
Φαύλος κύκλος
Της αγάπης ο μύθος
Κι εγώ που πάντα πίστευα
Στης Χαλιμάς τα παραμύθια
Μικρές ανάσες έκλεβα
Να μη φωνάξω βοήθεια
Πικρός καφές
Οι γυάλινες επαφές
Κι εγώ που πάντα έλεγα
Πως θα ‘ναι αλλιώς για μας
Ως στο ωμέγα έφτασα
Στο βούρκο της μοναξιάς
Απ’τον ιστό της συνήθειας κανείς δε γλιτώνει
Σα δίχτυ τον απλώνει στο βωμό της αλήθειας
Με φτερά τσακισμένα δεν μπορώ να πετάξω
Με τα χέρια δεμένα πώς το τέλος ν’αλλάξω;
Σχέσεις ζωής
Εικόνες μνήμης θολής
Κι εγώ που πάντα έβαφα
Τον ουρανό με χρώμα
Σε μαύρο φόντο έθαψα
Του έρωτα το πτώμα
Το ένιωσα χθες
Μια αύρα μου ψιθύρισε πως πάλι είσαι κοντά
Και ήρθες ξανά
Μαζί να ταξιδέψουμε σε μέρη μαγικά
Πέτα μου λες
Σε δρόμους άγνωστους για λίγο ίσως χαθείς
Μη φοβηθείς
Ως το πρωί τίποτα πια δε θα μπορείς να θυμηθείς
Ακούω φωνές
Μες στον λαβύρινθο του νου
Στην παραζάλη του καπνού
Μέσα στον πόνο του χαμού
Φωτιά που καις
Κοίτα μου λες
Κόσμοι ανοίγονται μπροστά κι εσύ αρχίζεις να μιλάς
Γύρνα και δες
Μα χάνονται τα λόγια κι εσύ αρχίζεις να γελάς
Πάψε μη κλαις
Ως την επόμενη φορά μου γνέφεις φίλε «γεια χαρά»
Όνειρο πες
Έτσι κι αλλιώς κάποιος κρατά καλά κρυμμένα μυστικά
Εκπεμπω S.O.S 