Τα συμπεράσματα δικά σας…

Είμαι κι εγώ μία από τους χιλιάδες ανθρώπους, που από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε αυτό το κίνημα-ξύπνημα, βρέθηκα στην πλατεία της δικής μου πόλης, στον Λευκό Πύργο, νιώθοντας οργή για όλα αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς, αλλά παράλληλα απίστευτη χαρά που επιτέλους τόσοι πολλοί άνθρωποι, θελήσαμε αυθόρμητα να κάνουμε κάτι γι’αυτό, να πάρουμε τη ζωή μας και τις αποφάσεις γι’αυτήν στα χέρια μας.

Πριν απο λίγες μέρες, κατέβηκα στην Αθήνα και φυσικά πήγα στο Σύνταγμα, όπου τα συναισθήματα γιγαντώθηκαν, μιας και ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος, κι ένιωσα ότι εδώ πραγματικά αυτές τις μέρες χτυπάει η καρδιά όλης της Ελλάδας.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, ήμουν εκεί. Επιστρέφοντας, διάβασα το κείμενο του φίλου pterarhos «Δεν θα περάσει», και σκεφτόμουν πόσο δίκαιο έχει για τον μονόδρομο που μας προσφέρουν σαν λύση-καταδίκη. Πραγματικά, μόνο μονόδρομος δεν είναι, αφού πολύ απλά θα μπορούσε να λυθεί το όλο πρόβλημα, αν ήθελαν στ’αλήθεια να το λύσουν. Θυμήθηκα λοιπόν, ένα βιντεάκι που είδα, και που πιθανότατα πολλοί από εσάς έχετε ήδη δει και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

 

Όλοι στους δρόμους

Τα παιδια σηκωθηκαν απο τον καναπε. Δεν ειναι πια διπλα μας. Δεν μας εμπιστευονται. Δεν απαντησαμε στις ερωτησεις τους. Δεν λυσαμε τις αποριες τους. Δεν μπορεσαμε. Τα μισολογα και η προσπαθεια αποκρυψης της αληθειας, δεν καταφεραν να τη θαψουν. Τη βιωνουν αλλωστε καθημερινα στο σχολειο, στο πανεπιστημιο, στην εργασιακη αρενα, στη Ζωη. Και βγηκαν στο δρομο. Να φωναξουν για ολα οσα τους τριβελισαμε το μυαλο οτι πρεπει να κατακτησουν και που βλεπουν να καταρρεουν ενα προς ενα. Με πρωτο απο ολα την αρετη της ομαδικοτητας και της ευγενους αμιλλας, μεσα απο ενα ισοπεδωτικο συστημα που δεν αφηνει περιθωρια για ελευθερη διακινηση ιδεων και προσωπικες αποψεις, οδηγωντας τους τελικα στη βαθμοθηρια των Πανελλαδικων εξετασεων, που αφου γκρεμισει τον μυθο της δωρεαν παιδειας και τους απομυζησει οικονομικα και ψυχολογικα με την παραπαιδεια, και αφου γεμισουν τους τοιχους των σπιτιων τους με καδραρισμενα πτυχια Πανεπιστημιων, ξενων γλωσσων, Μεταπτυχιακων Σπουδων, και και και, τους εξαπατα με φθηνη ανασφαλιστη εργασια, εικονικη μειωση της ανεργιας και ομηρια απο τα πολιτικα κομματα.

Σταθηκαμε δυστυχως ανικανοι να απαντησουμε και σε αλλα μεγαλα ερωτηματα. Τι να τους πουμε για την οικολογικη καταστροφη που συντελειται σ’ολοκληρο τον πλανητη και που αρνουμαστε να επιλυσουμε λογω οικονομικων συμφεροντων;

Για τις φυλετικες διακρισεις και την πεινα στον Τριτο κοσμο οταν ο δυτικος «πολιτισμος» πληττεται απο παχυσαρκια;

Για τις συγχρονες μορφες Αουσβιτς στο Guantanamo και στο Abu Dhabi;

Για τις επετειακες εκδηλωσεις προς τιμη των ηρωων Ελληνων του 21 και του 40 που αντισταθηκαν στους εισβολεις και τις κατοχικες δυναμεις, οταν ακομα και εμεις, μαζι με τους ισχυρους αυτου του Τρελου Κοσμου συμμετεχουμε σε στρατιωτικες επιχειρησεις με παραπλευρες απωλειες εναντιον ανισχυρων λαων;

Πως να συμβουλεψουμε τα παιδια εναντια στη βια; Ετσι κι αλλιως δεν ζητουν πια συμβουλες, ουτε απαντησεις. Να αντιδρασουμε απαιτουν. Μηπως ομως πρεπει πρωτα να σηκωθουμε απο τον καναπε;

Να ελπισουμε ξανα;

Να ονειρευτουμε μαζι τους;

Να παλεψουμε διπλα τους;

Καποιοι το εχουν ηδη κανει, αλλα δεν ειναι αρκετοι…

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!!!